ေနရာက ကယ္လီိဖိုးနီးယား ျပည္နယ္၊ ေဆးရံုငယ္ေလး တစ္ခု.. က်ဥ္းၾကပ္လွတဲ့အခန္းေလး ထဲမွာ ေရာဂါေ၀ဒနာ ျပင္းထန္တဲ့ လူမမာ ႏွစ္ေယာက္….ဘယ္လို လူမမာ ေတြလဲ ဆိုရင္ တစ္ယာက္ေသာသူက ကုတင္ေပၚ ပက္လက္ မ်က္လံုးေတြ ပိတ္ထားပီး ဖြင့္လို႔လဲ မရေလာက္ေအာင္ ခံစားေနရတဲ့ ေ၀ဒနာ ဆိုးႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့သူ….ကုတင္ေပၚမွာပဲ ေက်ာခင္းေနရတဲ့သူ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကုတင္ေပၚက ဆင္းလို႔မရဘူး .. ထိုင္လို႔ပဲ ရတယ္.. ႏွစ္ေယာက္လံုးကေတာ့ နာတာရွည္ ေ၀ဒနာ ဆိုးေတြ နဲ႔ေပါ့….
အခန္းရဲ႕ အေနအထားကလဲ အရမ္းက်ဥ္းပီး ျပဴတင္းေပါက္ေလး တစ္ေပါက္သာရွိတယ္… တစ္ေယာက္ေသာ လူနာကေတာ့ ျပဴတင္းေဘးက ကုတင္ေလးမွာ ေနရတာေပါ့… ကုတင္ေပၚမွာ ေက်ာခင္းေနရတဲ့တစ္ေယာက္ ကေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္နဲ႔ေ၀းတဲ့ ကုတင္မွာပဲ ေနရတယ္…. တစ္ေန႔လံုး သူတို႔ စကားေတြေျပာၾကတယ္.. သူတို႔ သားသမီးေတြ အေၾကာင္း၊ စီးပြားေရးအေၾကာင္း၊ မိန္းမေတြ အေၾကာင္း… ေရာက္တက္ရာရာေပါ့…. ဒီလိုေျပာရင္း နဲ႔ပဲ သူတို႔ရဲ႕ေန႔ရက္ေတြ ကို ျဖတ္သန္းလာၾကတာ…
ဒီလိုနဲ႔ ေနခင္းဘက္ေတြ ဆို ျပဴတင္းေပါက္ေဘးက လူက ထထိုင္ၿပီးေတာ့ သူေတြ႕သမွ် ျမင္သမွ်ကို ေျပာျပတယ္.. ပက္လက္လွန္ေနတဲ့ လူမမာ ကေတာ့ သူေျပာမွပဲ အျပင္ေလာကၾကီးရဲ႕အေရာင္ေတြ အရိပ္ေတြကို နားနဲ႔ခံစားရင္း အသက္ဆက္ေနေတာ့တယ္…
ျပဴတင္းေပါက္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ သူကေျပာတယ္..”အိုး..အလြန္သာယာတဲ့ ေရကန္ႀကီးပဲဗ်ာ…ပီးေတာ့ ပန္းၿခံေလး တစ္ခုဗ်.. ပန္းၿခံထဲမွာလဲ ပန္းေတြပြင့္ေနတာ အေရာင္စံုပဲ … ေရကန္ထဲမွာလဲ ဘဲေတြ အမ်ားႀကီးပဲဗ်ာ…ကေလးတစ္သိုက္ကေတာ့ ေရကန္ထဲမွာ ေလွေလးေတြ လုပ္ပီး လႊတ္ေနၾကေလရဲ႕… ေဟာ.. ဟိုခ်စ္သူ စံုတြဲကေတာ့ ပန္းၿခံထဲမွာ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနေလရဲ႕ဗ်ာ.. ဟိုးခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ဘုရားေက်ာင္း ႀကီးတစ္ခု ကိုလဲ ျမင္ေနရတယ္ဗ်ာ…” … အဲလို ျပဴတင္းေပါက္က ထိုင္ေနတဲ့ သူက သူျမင္သမွ်ကို သူ႔သူငယ္ခ်င္း အတြက္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာျပတယ္… ကုတင္ေပၚက လူနာကလဲ သူေျပာသမွ်ေတြ ကို စိတ္ကူးေတြ ယဥ္ပီး မ်က္လံုးထဲမွာ ပံုေဖာ္ပီး ၾကည္ႏူးေနရရွာတာေပါ့… ေဟာ ..ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္နား က လူနာက ဘုရားေက်ာင္း မွာ လူေတြလာပီး ၀တ္ျပဳေနတာ ကိုေျပာျပျပန္တယ္… ေနာက္ရက္ေတြ တစ္ေျဖးေျဖးၾကာလာတာနဲ႔ ပက္လက္လွန္ လွဲေနရရွာတဲ့ လူနာ စိတ္ထဲမွာ အေတြးတစ္ခ်ိဳ႕၀င္လာတယ္.. ဘာလဲ ဆိုရင္ “ဟိုလူနာက်ေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္နဲ႔ နီးတဲကုတင္မွာ ေနရတယ္… သူက်ေတာ့ အျပင္ကို ျမင္ရပီး ငါ့က်ေတာ့ မျမင္ရပါ့လားေပါ့”… သူအရမ္း သူ႔ကိုယ္သူ အားငယ္သြားတယ္ … သူကိုယ္သူ အကန္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနပါ့လား လို႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္ ..သူ႔ကိုယ္သူေတာင္ ရွက္မိတယ္.. ဟိုလူနာ ကိုလဲ မနာလို ျဖစ္လာတာေပါ့… ဒါေပမဲ့ သူ႔စိတ္ကို သူထိန္းလိုက္တယ္… ဒါမနာလို ျဖစ္စရာလား.. သူေျပာျပလို႔ ငါသိေနရတာ .. ငါအသက္ဆက္ ရွင္ခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနတာပါ့လားေပါ့…
ဒါေပမဲ့ ရက္ေတြ တစ္ေျဖးေျဖး ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် သူရဲ႕ မနာလို စိတ္က ေပၚလာတယ္ … ႀကီးထြားလာတယ္… သူလဲ အျပင္ကို ၾကည့္ခ်င္ေနမိတယ္.. ေနာက္ေတာ့ သူဟာ စားလည္း ဒီစိတ္.. အိပ္လည္း ဒီစိတ္ႀကီးနဲ႔ အိပ္တယ္… အိပ္မက္ထဲေတာင္ ဒီအေၾကာင္းေတြ ကို အိပ္မက္မက္တယ္… သူအရမ္း အျပင္ကို ေငးၾကည့္ခ်င္တယ္… သူ႔ဘ၀မွာ ျပတင္းေဘးက ကုတင္ေလာက္မက္ေမာစရာ မရိွေတာ့သလိုၾကီးျဖစ္လာတယ္… သူေ၀ဒနာ လဲ သက္သာခါနီးလာပီေလ…
ဒီေန႔ ေန႔လည္ခင္းမွာေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္က လူနာဟာ ေခါင္းအံုးေလး ကိုေက်ာမွီရင္း သူျမင္သမွ်ေတြ ကိုေျပာရွာေနတယ္.. ဒါေပမဲ့ သူအသံဟာ အားနည္းလို႔ သိပ္မၾကားရဘူး .. သူေျပာေနတာေတြေတာ့ လိပ္ျပာေလးေတြ ဒီေန႔ မေတြ႕ရဘူး.. ရာသီဥတု ကသာယာလြန္းတယ္… ေကာင္းကင္မွာ စြန္ေလးေတြ ၀ဲပ်ဲေနတယ္.. သူအသံေတြတိုးလြန္းေနေတာ့ ပက္လက္လွန္လွဲ ေနရတဲ့ လူမမာလဲ သိပ္မၾကားရရွာဘူး….. သူအားေနတာ ျဖစ္မယ္.. ေသပေလ့ေစ.. သူေသမွ သူေျပာေနတာေတြ ငါၾကည့္ရမွာ ဆိုပီး ေတြးလိုက္မိတယ္….. ေနာက္ေတာ့ ဟိုလူနာ သူ႔ဘက္ကိုလွည့္ပီးေျပာတယ္.. “သူငယ္ခ်င္း ႀကိဳးစားၿပီး အားတင္းထားပါ .. ငါတို႔ ဒီေဆးရံုကေန အေကာင္းပတိ ျပန္ဆင္းသြားႏိုင္မွာပါ”တဲ့… ႏူးညံတဲ့ အားေပးစကားပါပဲ..
အဲဒီေန႔ည ပက္လက္လွန္လွဲေနတဲ့ လူနာ ဟာ မ်က္ႏွာက်က္ကို ေမာ့ၾကည့္ ပီး သူ႔ရဲ႕ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ညကို ျဖတ္သန္းေနခ်ိန္မွာပဲ… တစ္ဖက္ကုတင္ကလူဟာ ေခ်ာင္းေတြတအားဆိုးလားေတာ့တယ္… သူ႔အဆုတ္ကအေတာ္ ဒုကၡေပးေနတာမို႔ ေခ်ာင္းဆိုးခ်ိန္မွာ အဆုတ္ထဲကအရည္ေတြဟာ အသက္ရွဴလမ္းေၾကာင္းကို ပိတ္ဆို႔ေနတယ္….တစ္ဖက္ကုတင္က ပက္လက္လွဲေနတဲ့သူဟာ အခန္းေဖာ္ကို အသာေလးၾကည္႔လိုက္တယ္…..ေခ်ာင္းဆိုးရင္း ျပတင္းေဘးက လူမမာဟာ အေရးေပၚေခါင္းေလာင္းဆီကို လက္လွမ္းေနတာလည္းေတြ႔ရတယ္…. ပက္လက္လွဲေနတဲ့သူဟာ မလွဳပ္မယွက္ျငိမ္ေနတယ္…. အမွန္ဆို သူ႔ကုတင္ေဘးက အေရးေပၚေခါင္းေလာင္း ခလုတ္ေလးကို လွမ္းႏွိပ္ေပးလို႔ ရတာကို သူမလုပ္ေပးခဲ့ဘူး….
ငါးမိနစ္ေလာက္ေတာင္မၾကာလိုက္ပါဘူး…. ျပတင္းနားကလူဆီက ဘာအသံမွမၾကားရေတာ့ဘူး… ေနာက္တစ္ရက္မိုးလင္းတဲ့အခါမွာ တာ၀န္က်သူနာျပဳဟာ အသက္ကင္းမဲ့သြားျပီ ျဖစ္တဲ့ အေလာင္းကို အခန္းထဲကေန ထုတ္ဖို႔ စီစဥ္လိုက္တယ္…
ေနာက္ အားလံုးေနသားက်ေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ က်န္တဲ့ လူမမာဟာ သူ႔ ကို ကုတင္ေျပာင္းေပးဖို႔ သူနာျပဳဆရာ မကို ေတာင္းပန္ေျပာဆိုတယ္.. ဆရာမကလဲ ေျပာင္းေပးလိုက္တာေပါ့…. သူဟာ ကုတင္ေပၚကို ေရာက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ သူမွာ ရွိတဲ့အားနဲ႔ ထဖို႔ႀကိဳးစားတယ္.. သူေတြ႕ခ်င္တဲ့ ေလာကႀကီး ကို သူေတြလိုလွၿပီေလ…သူတစ္ေျဖးေျဖး အားျပဳပီး ကိုယ္တစ္ပိုင္းၾကြလိုက္တယ္… ျပဴတင္းေပါက္ကေန အျပင္ဘက္ကို သူအားတက္သေရာ လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္…
“ဟာ”… သူႏႈတ္က ေရရြတ္သံ ထြက္လာတယ္… သူျမင္လိုက္ရတာက သူေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ေရကန္ႀကီးရယ္ ၊ လွပတဲ့ပန္းခင္းေတြရယ္ မဟုတ္ဘူး… ဘာမွ အေရာင္အဆင္းမရွိေတာ့တဲ့ ေဆးရံုနံရံႀကီးတစ္ခုျဖစ္ေနေလရဲ႕..့သူ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ကုတင္ေပၚျပန္လွဲရင္း ဟိုလူဘာေၾကာင့္ အဲ့လိုေတြေျပာသြားတာလဲ ဆိုတာကို တာေတြးေနမိတယ္…. သူစဥ္းစားလို႔မရတဲ့ အဆံုးမွာ သူနာျပဳဆရာမကို သူေမးၾကည့္တယ္ … ဟိုေသသြားတဲ့ သူ ဘာလို႔ သူ႔ကို အဲလို မဟုတ္တာေတြ ကိုေျပာဆိုသြားရတာလဲေပါ့… သူနာျပဳဆရာမလဲ အစ ကေတာ့ ေၾကာင္သြားတယ္…
ေနာက္သူနာျပဳဆရာမ က ေျဖးေျဖးခ်င္းေျပာတယ္… “ေသသြားတဲ့ လူနာက မ်က္မျမင္တစ္ေယာက္ပါ.. သူက ရွင့္ေ၀ဒနာ အတြက္ အားေပးခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔အဲလို ေျပာသြားတာ ေနမွာေပါ့..” တဲ့…
မွတ္ခ်က္။ ။ဒီအေၾကာင္းအရာေလး ကိုဖတ္ပီး ဘယ္လို နားလည္လဲ ..ဘယ္လို အက်ိဳးရွိသြားလဲ ဆိုတာ အႀကံျပဳသြားေစခ်င္တယ္…
အခန္းရဲ႕ အေနအထားကလဲ အရမ္းက်ဥ္းပီး ျပဴတင္းေပါက္ေလး တစ္ေပါက္သာရွိတယ္… တစ္ေယာက္ေသာ လူနာကေတာ့ ျပဴတင္းေဘးက ကုတင္ေလးမွာ ေနရတာေပါ့… ကုတင္ေပၚမွာ ေက်ာခင္းေနရတဲ့တစ္ေယာက္ ကေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္နဲ႔ေ၀းတဲ့ ကုတင္မွာပဲ ေနရတယ္…. တစ္ေန႔လံုး သူတို႔ စကားေတြေျပာၾကတယ္.. သူတို႔ သားသမီးေတြ အေၾကာင္း၊ စီးပြားေရးအေၾကာင္း၊ မိန္းမေတြ အေၾကာင္း… ေရာက္တက္ရာရာေပါ့…. ဒီလိုေျပာရင္း နဲ႔ပဲ သူတို႔ရဲ႕ေန႔ရက္ေတြ ကို ျဖတ္သန္းလာၾကတာ…
ဒီလိုနဲ႔ ေနခင္းဘက္ေတြ ဆို ျပဴတင္းေပါက္ေဘးက လူက ထထိုင္ၿပီးေတာ့ သူေတြ႕သမွ် ျမင္သမွ်ကို ေျပာျပတယ္.. ပက္လက္လွန္ေနတဲ့ လူမမာ ကေတာ့ သူေျပာမွပဲ အျပင္ေလာကၾကီးရဲ႕အေရာင္ေတြ အရိပ္ေတြကို နားနဲ႔ခံစားရင္း အသက္ဆက္ေနေတာ့တယ္…
ျပဴတင္းေပါက္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ သူကေျပာတယ္..”အိုး..အလြန္သာယာတဲ့ ေရကန္ႀကီးပဲဗ်ာ…ပီးေတာ့ ပန္းၿခံေလး တစ္ခုဗ်.. ပန္းၿခံထဲမွာလဲ ပန္းေတြပြင့္ေနတာ အေရာင္စံုပဲ … ေရကန္ထဲမွာလဲ ဘဲေတြ အမ်ားႀကီးပဲဗ်ာ…ကေလးတစ္သိုက္ကေတာ့ ေရကန္ထဲမွာ ေလွေလးေတြ လုပ္ပီး လႊတ္ေနၾကေလရဲ႕… ေဟာ.. ဟိုခ်စ္သူ စံုတြဲကေတာ့ ပန္းၿခံထဲမွာ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနေလရဲ႕ဗ်ာ.. ဟိုးခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ဘုရားေက်ာင္း ႀကီးတစ္ခု ကိုလဲ ျမင္ေနရတယ္ဗ်ာ…” … အဲလို ျပဴတင္းေပါက္က ထိုင္ေနတဲ့ သူက သူျမင္သမွ်ကို သူ႔သူငယ္ခ်င္း အတြက္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာျပတယ္… ကုတင္ေပၚက လူနာကလဲ သူေျပာသမွ်ေတြ ကို စိတ္ကူးေတြ ယဥ္ပီး မ်က္လံုးထဲမွာ ပံုေဖာ္ပီး ၾကည္ႏူးေနရရွာတာေပါ့… ေဟာ ..ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္နား က လူနာက ဘုရားေက်ာင္း မွာ လူေတြလာပီး ၀တ္ျပဳေနတာ ကိုေျပာျပျပန္တယ္… ေနာက္ရက္ေတြ တစ္ေျဖးေျဖးၾကာလာတာနဲ႔ ပက္လက္လွန္ လွဲေနရရွာတဲ့ လူနာ စိတ္ထဲမွာ အေတြးတစ္ခ်ိဳ႕၀င္လာတယ္.. ဘာလဲ ဆိုရင္ “ဟိုလူနာက်ေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္နဲ႔ နီးတဲကုတင္မွာ ေနရတယ္… သူက်ေတာ့ အျပင္ကို ျမင္ရပီး ငါ့က်ေတာ့ မျမင္ရပါ့လားေပါ့”… သူအရမ္း သူ႔ကိုယ္သူ အားငယ္သြားတယ္ … သူကိုယ္သူ အကန္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနပါ့လား လို႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္ ..သူ႔ကိုယ္သူေတာင္ ရွက္မိတယ္.. ဟိုလူနာ ကိုလဲ မနာလို ျဖစ္လာတာေပါ့… ဒါေပမဲ့ သူ႔စိတ္ကို သူထိန္းလိုက္တယ္… ဒါမနာလို ျဖစ္စရာလား.. သူေျပာျပလို႔ ငါသိေနရတာ .. ငါအသက္ဆက္ ရွင္ခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနတာပါ့လားေပါ့…
ဒါေပမဲ့ ရက္ေတြ တစ္ေျဖးေျဖး ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် သူရဲ႕ မနာလို စိတ္က ေပၚလာတယ္ … ႀကီးထြားလာတယ္… သူလဲ အျပင္ကို ၾကည့္ခ်င္ေနမိတယ္.. ေနာက္ေတာ့ သူဟာ စားလည္း ဒီစိတ္.. အိပ္လည္း ဒီစိတ္ႀကီးနဲ႔ အိပ္တယ္… အိပ္မက္ထဲေတာင္ ဒီအေၾကာင္းေတြ ကို အိပ္မက္မက္တယ္… သူအရမ္း အျပင္ကို ေငးၾကည့္ခ်င္တယ္… သူ႔ဘ၀မွာ ျပတင္းေဘးက ကုတင္ေလာက္မက္ေမာစရာ မရိွေတာ့သလိုၾကီးျဖစ္လာတယ္… သူေ၀ဒနာ လဲ သက္သာခါနီးလာပီေလ…
ဒီေန႔ ေန႔လည္ခင္းမွာေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္က လူနာဟာ ေခါင္းအံုးေလး ကိုေက်ာမွီရင္း သူျမင္သမွ်ေတြ ကိုေျပာရွာေနတယ္.. ဒါေပမဲ့ သူအသံဟာ အားနည္းလို႔ သိပ္မၾကားရဘူး .. သူေျပာေနတာေတြေတာ့ လိပ္ျပာေလးေတြ ဒီေန႔ မေတြ႕ရဘူး.. ရာသီဥတု ကသာယာလြန္းတယ္… ေကာင္းကင္မွာ စြန္ေလးေတြ ၀ဲပ်ဲေနတယ္.. သူအသံေတြတိုးလြန္းေနေတာ့ ပက္လက္လွန္လွဲ ေနရတဲ့ လူမမာလဲ သိပ္မၾကားရရွာဘူး….. သူအားေနတာ ျဖစ္မယ္.. ေသပေလ့ေစ.. သူေသမွ သူေျပာေနတာေတြ ငါၾကည့္ရမွာ ဆိုပီး ေတြးလိုက္မိတယ္….. ေနာက္ေတာ့ ဟိုလူနာ သူ႔ဘက္ကိုလွည့္ပီးေျပာတယ္.. “သူငယ္ခ်င္း ႀကိဳးစားၿပီး အားတင္းထားပါ .. ငါတို႔ ဒီေဆးရံုကေန အေကာင္းပတိ ျပန္ဆင္းသြားႏိုင္မွာပါ”တဲ့… ႏူးညံတဲ့ အားေပးစကားပါပဲ..
အဲဒီေန႔ည ပက္လက္လွန္လွဲေနတဲ့ လူနာ ဟာ မ်က္ႏွာက်က္ကို ေမာ့ၾကည့္ ပီး သူ႔ရဲ႕ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ညကို ျဖတ္သန္းေနခ်ိန္မွာပဲ… တစ္ဖက္ကုတင္ကလူဟာ ေခ်ာင္းေတြတအားဆိုးလားေတာ့တယ္… သူ႔အဆုတ္ကအေတာ္ ဒုကၡေပးေနတာမို႔ ေခ်ာင္းဆိုးခ်ိန္မွာ အဆုတ္ထဲကအရည္ေတြဟာ အသက္ရွဴလမ္းေၾကာင္းကို ပိတ္ဆို႔ေနတယ္….တစ္ဖက္ကုတင္က ပက္လက္လွဲေနတဲ့သူဟာ အခန္းေဖာ္ကို အသာေလးၾကည္႔လိုက္တယ္…..ေခ်ာင္းဆိုးရင္း ျပတင္းေဘးက လူမမာဟာ အေရးေပၚေခါင္းေလာင္းဆီကို လက္လွမ္းေနတာလည္းေတြ႔ရတယ္…. ပက္လက္လွဲေနတဲ့သူဟာ မလွဳပ္မယွက္ျငိမ္ေနတယ္…. အမွန္ဆို သူ႔ကုတင္ေဘးက အေရးေပၚေခါင္းေလာင္း ခလုတ္ေလးကို လွမ္းႏွိပ္ေပးလို႔ ရတာကို သူမလုပ္ေပးခဲ့ဘူး….
ငါးမိနစ္ေလာက္ေတာင္မၾကာလိုက္ပါဘူး…. ျပတင္းနားကလူဆီက ဘာအသံမွမၾကားရေတာ့ဘူး… ေနာက္တစ္ရက္မိုးလင္းတဲ့အခါမွာ တာ၀န္က်သူနာျပဳဟာ အသက္ကင္းမဲ့သြားျပီ ျဖစ္တဲ့ အေလာင္းကို အခန္းထဲကေန ထုတ္ဖို႔ စီစဥ္လိုက္တယ္…
ေနာက္ အားလံုးေနသားက်ေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ က်န္တဲ့ လူမမာဟာ သူ႔ ကို ကုတင္ေျပာင္းေပးဖို႔ သူနာျပဳဆရာ မကို ေတာင္းပန္ေျပာဆိုတယ္.. ဆရာမကလဲ ေျပာင္းေပးလိုက္တာေပါ့…. သူဟာ ကုတင္ေပၚကို ေရာက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ သူမွာ ရွိတဲ့အားနဲ႔ ထဖို႔ႀကိဳးစားတယ္.. သူေတြ႕ခ်င္တဲ့ ေလာကႀကီး ကို သူေတြလိုလွၿပီေလ…သူတစ္ေျဖးေျဖး အားျပဳပီး ကိုယ္တစ္ပိုင္းၾကြလိုက္တယ္… ျပဴတင္းေပါက္ကေန အျပင္ဘက္ကို သူအားတက္သေရာ လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္…
“ဟာ”… သူႏႈတ္က ေရရြတ္သံ ထြက္လာတယ္… သူျမင္လိုက္ရတာက သူေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ေရကန္ႀကီးရယ္ ၊ လွပတဲ့ပန္းခင္းေတြရယ္ မဟုတ္ဘူး… ဘာမွ အေရာင္အဆင္းမရွိေတာ့တဲ့ ေဆးရံုနံရံႀကီးတစ္ခုျဖစ္ေနေလရဲ႕..့သူ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ကုတင္ေပၚျပန္လွဲရင္း ဟိုလူဘာေၾကာင့္ အဲ့လိုေတြေျပာသြားတာလဲ ဆိုတာကို တာေတြးေနမိတယ္…. သူစဥ္းစားလို႔မရတဲ့ အဆံုးမွာ သူနာျပဳဆရာမကို သူေမးၾကည့္တယ္ … ဟိုေသသြားတဲ့ သူ ဘာလို႔ သူ႔ကို အဲလို မဟုတ္တာေတြ ကိုေျပာဆိုသြားရတာလဲေပါ့… သူနာျပဳဆရာမလဲ အစ ကေတာ့ ေၾကာင္သြားတယ္…
ေနာက္သူနာျပဳဆရာမ က ေျဖးေျဖးခ်င္းေျပာတယ္… “ေသသြားတဲ့ လူနာက မ်က္မျမင္တစ္ေယာက္ပါ.. သူက ရွင့္ေ၀ဒနာ အတြက္ အားေပးခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔အဲလို ေျပာသြားတာ ေနမွာေပါ့..” တဲ့…
မွတ္ခ်က္။ ။ဒီအေၾကာင္းအရာေလး ကိုဖတ္ပီး ဘယ္လို နားလည္လဲ ..ဘယ္လို အက်ိဳးရွိသြားလဲ ဆိုတာ အႀကံျပဳသြားေစခ်င္တယ္…
