အို….. အသင္ ေလာကဓံ
ဘယ္အၿငိဳးအေတးေတြေၾကာင့္ ရက္ရက္စက္စက္ ရိုက္ခတ္လိုက္ရတာလဲ…
ဘ၀ဆိုတဲ့ ထြက္သစ္စ ပုရစ္ဖူးေလးေတြ နဲ႔ စိုေျပေနတဲ့ အပင္ငယ္ေလးပါ…
ဘာေၾကာင့္ အညြန္႔ေလးကို မွ က်ိဳးေအာင္ခ်ိဳးလိုက္ရတာလဲ……
ႏူးညံတဲ့အေတြးအေခၚေတြ ေပးပါဦးလား ပေလတို ေရ…
ႏူးညံေအာင္ သြန္သင္ေပးပါဦးလား…
ဘာလို႔ဒီေလာက္ ျပင္းထန္လွတဲ့ အေတြးကို သင္ေပးရတာလဲ …
အကိုေအာပိုးဇစ္အိုင္းေျပာသလို ကိုယ္တိုင္ေတြ႕ႀကံဳပီးမွ ရတဲ့ သင္ခန္းစာမ်ိဳးေပးခဲ့တာ
မခံယူတက္ပဲ အသင့္ ကိုလႊဲခ်တာ ငါ့အေတြးေတြ မွားေနလို႔လား…
ငါ့အေတြးေတြ မရင့္က်က္ေသးလို႔ မင္းကိုလႊဲခ်မိတာလား….
ငါမခံယူတက္ေသးဘူး ေလာကဓံ…
အသင့္ရဲ႕ အေတြးသစ္ေတြ သင္ေပးရေလာက္ေအာင္ ငါ လူေတာ္လဲမဟုတ္ပါဘူး…..
ေအာ္… အသင္ ကံတရား
ႏွစ္မ်ိဳးထည္းေသာ အရာကိုသာပိုင္ဆိုင္တဲ့ မင္းဆီက ကံေကာင္းျခင္းတစ္ခုကိုလဲ ငါမေတာင္းတခဲ့ဖူးပါဘူး…
သာမာန္အေတြးေလးေတြနဲ႔ ငါ ေက်နပ္ေနတာပါ…
တစ္ခုေတာ့ အယူခံ၀င္ပါရေစ.. ကို ကံတရားေရ…
နည္္းနည္းေတာ့ သက္ညွာေပးပါ….
အေတြးသစ္ေတြ ထပ္ထည့္ေပးတဲ့ ေလာကဓံ..
ေျပာစရာေလး တစ္ခု က်န္ခဲ့လို႔…
အေတြးေတြ ရင့္က်က္ေစလို႔ ေက်းဇူးတစ္ဇူးတင္တယ္ဗ်ာ…..
Tuesday, August 19, 2008
ဘ၀ကေပးတဲ့ သင္ခန္းစာ
ကေလးထိန္းနည္း…
တစ္ခါက လူတစ္ေယာက္ သူအိမ္က ကေလးေတြ က အရမ္းဆိုးတာ... ဘယ္လိုထိန္းရမွန္းလဲ မသိတဲ့ သူေပါ့… ေနာက္ေတာ့ သူက တစ္ေန႔မွာ သူရဲ႕သူငယ္ခ်င္း လူပ်ိဳႀကီးရဲ႕ အိမ္ကို သြားပါေလေရာ… အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း က မရွိဘူး … အေဖလုပ္တဲ့ အဖိုးႀကီးပဲ ရွိတယ္… မင္း သူငယ္ခ်င္းေတာ့ အလုပ္နဲနဲရွိလို႔ အိမ္ျပန္ေနာက္က်မယ္ ထင္တယ္.. အေရးႀကီးရင္ေစာင့္ေလ…တဲ့ သူကလဲ အိမ္မွာ ကေလးေတြ နဲ႔ ရႈပ္ေတာ့ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ထိုင္ေနလိုက္တယ္…ၿပီးေတာ့ အဖိုးႀကီး ကို သူအိမ္က ကေလးေတြ အရမ္းဆိုးလို႔ သူထိန္းလို႔ မရတဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာတယ္…. အဖိုးႀကီးကလဲ သူေျပာတာေတြ ကို ၿငိမ္သက္စြာနဲ႔ နားေထာင္ေနလိုက္တယ္… သူ႔စကားလဲ ဆံုးေရာ အိမ္ေရွ႕ မွာေပါက္ေနတဲ့ အပင္ငယ္ေလးတစ္ခု ကို လက္ညိဳးညြန္ၿပီးေျပာတယ္…
“ဟိုး အပင္ေလး က ညာဘက္ကိုေစာင္းေနတယ္ကြ… ေျမမႏိုင္ေသးဘူးထင္တယ္.. ေရာ့ႀကိဳးယူသြား .. ဘယ္ဘက္က ေန ဟိုးသစ္ပင္အႀကီးဘက္ကို ခပ္သန္သန္ေလး ယိမ္းပီးဆြဲထားလိုက္..”တဲ့…
ပီးေတာ့ ဘာစကားမွ မေျပာေတာ့ပဲ ထြက္သြားတယ္.. ႏႈတ္ဆတ္စကားေတာင္ မဆိုေတာ့ဘူး…
အဲဒီသူလဲ အိမ္ျပန္သြားတယ္.. ေနာက္တစ္ေနလဲ အဲလို ပဲ အိမ္လည္လာတယ္… အဲဒီအခါက်ေတာ့ အဖိုးႀကီးက သူ႔ ကို မဆိုင္းမတြပဲ “မေန႔ က ႀကိဳးကို ျဖဳတ္ၾကည့္စမ္းကြာ.. အေျခအေနသိရေအာင္..”တဲ့ … သူလဲ ႀကိဳးကို ျဖဳတ္ၾကည့္ေတာ့ ေဟာ.. သစ္ပင္ေလး က ဘယ္ဘက္ကို ပိုေစာင္းသြားျပန္ၿပီ…. “ကဲ.. ဟိုဘက္ကေနျပန္ေျပာင္းဆြဲလိုက္ကြာႀကိဳးကို… နဲနဲ ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေလးေပါ့..” အဖိုးႀကီးက ေျပာပီး သူ႔အလုပ္သူဆက္လုပ္ေနတယ္…. ေနာက္တစ္ေနေရာက္ေတာ့ အဲလိုပဲ အိမ္လည္လာေတာ့ အဖိုးႀကီးက “ကဲ.. ႀကိဳးကိုျဖဳတ္ၾကည့္ကြာ ..ဘယ္လိုလဲ ၾကည့္ရေအာင္..”တဲ့… ေဟာ..အဲခါက်ေတာ့ အပင္ က ဘာမွ မေျပာင္းလဲပဲ ဘယ္ဘက္ပဲ ေစာင္းေနတယ္.. “ ႀကိဳးကေလွ်ာ့တာကိုး” လို႔ေျပာပီး … ဒီတစ္ခါေတာ့ “ေမာင္ရင္ ဘယ္လိုခ်ည္ၾကမလဲ.. မေလွ်ာ့မတင္းေလး ခ်ည္ၾကည့္ရေအာင္..အပင္ေလး တည့္ရံုေလာက္ေပါ့…”တဲ့ … ဒီေန႔လဲ အဲဒါပဲေျပာတယ္…..ေနာက္ေန႔ အိမ္ကိုေရာက္လာျပန္ေတာ့ အပင္က ႀကိဳးေလးကိုျဖဳတ္ခိုင္းလိုက္ျပန္တယ္… ေဟာ..ၾကည့္လိုက္ပါ.. ဒီတစ္ခါေတာ့ အပင္ေလး က တည့္ေနပီ… ဘယ္ကိုမွ မေစာင္းေတာ့ဘူး… အဖိုးႀကီးက “ေမာင္ရင္.. အေျခခိုင္သြားေအာင္ ကပ္ပီးေတာ့ တုတ္ေလး နဲ႔ခ်ည္ေပးၾကည့္ရေအာင္ေလ..”တဲ့… ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္လာျပန္ေပါ့…. အပင္မွာ ကပ္ပီးခ်ည္ထားတဲ့ တုတ္ေလး ကို ျဖဳတ္ဖို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ အပင္ေလး က သန္သန္စြမ္းစြမ္းနဲ႔ တည့္မတ္ေနတဲ့ အပင္ေလး တစ္ပင္ျဖစ္ေနေရာ… ေနာက္ေတာ့ အဖိုးႀကီးက စိတ္ညစ္ေနတဲ့ သူကိုေျပာလိုက္တယ္… “ေမာင္ရင္.. ကေလးထိန္းရင္ အဲလိုပဲ ကြယ့္..”တဲ့..
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ အဲေလာက္ပဲ ….. ဘယ္လို နားလည္လဲ ဘယ္လို ထိန္းမလဲ … စဥ္းစားၾကည့္ပါ… ကိုယ့္ညီ၊ ညီမေလးေတြ ကိုလဲ ထိန္းတက္လာလိမ့္မယ္… တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြ က လူကသာႀကီးတာ.. အေတြးအေခၚနဲ႔ စိတ္က ကေလးစိတ္ေလးေတြ ရွိေသးတယ္.. အဲလို လူေတြကိုလဲ ထိန္းၾကည့္ပါ…. အံ၀င္ကြင္က် ျဖစ္လာမွာပါ….
မတင္းလြန္း.. မေလွ်ာ့လြန္း.. မေလွ်ာ့မတင္းေလးေပါ့… တည္ၾကည္ပီးတည့္မတ္သြားပီးဆိုရင္ အေျခခိုင္သြားေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးလိုက္ပါ…..
“ဟိုး အပင္ေလး က ညာဘက္ကိုေစာင္းေနတယ္ကြ… ေျမမႏိုင္ေသးဘူးထင္တယ္.. ေရာ့ႀကိဳးယူသြား .. ဘယ္ဘက္က ေန ဟိုးသစ္ပင္အႀကီးဘက္ကို ခပ္သန္သန္ေလး ယိမ္းပီးဆြဲထားလိုက္..”တဲ့…
ပီးေတာ့ ဘာစကားမွ မေျပာေတာ့ပဲ ထြက္သြားတယ္.. ႏႈတ္ဆတ္စကားေတာင္ မဆိုေတာ့ဘူး…
အဲဒီသူလဲ အိမ္ျပန္သြားတယ္.. ေနာက္တစ္ေနလဲ အဲလို ပဲ အိမ္လည္လာတယ္… အဲဒီအခါက်ေတာ့ အဖိုးႀကီးက သူ႔ ကို မဆိုင္းမတြပဲ “မေန႔ က ႀကိဳးကို ျဖဳတ္ၾကည့္စမ္းကြာ.. အေျခအေနသိရေအာင္..”တဲ့ … သူလဲ ႀကိဳးကို ျဖဳတ္ၾကည့္ေတာ့ ေဟာ.. သစ္ပင္ေလး က ဘယ္ဘက္ကို ပိုေစာင္းသြားျပန္ၿပီ…. “ကဲ.. ဟိုဘက္ကေနျပန္ေျပာင္းဆြဲလိုက္ကြာႀကိဳးကို… နဲနဲ ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေလးေပါ့..” အဖိုးႀကီးက ေျပာပီး သူ႔အလုပ္သူဆက္လုပ္ေနတယ္…. ေနာက္တစ္ေနေရာက္ေတာ့ အဲလိုပဲ အိမ္လည္လာေတာ့ အဖိုးႀကီးက “ကဲ.. ႀကိဳးကိုျဖဳတ္ၾကည့္ကြာ ..ဘယ္လိုလဲ ၾကည့္ရေအာင္..”တဲ့… ေဟာ..အဲခါက်ေတာ့ အပင္ က ဘာမွ မေျပာင္းလဲပဲ ဘယ္ဘက္ပဲ ေစာင္းေနတယ္.. “ ႀကိဳးကေလွ်ာ့တာကိုး” လို႔ေျပာပီး … ဒီတစ္ခါေတာ့ “ေမာင္ရင္ ဘယ္လိုခ်ည္ၾကမလဲ.. မေလွ်ာ့မတင္းေလး ခ်ည္ၾကည့္ရေအာင္..အပင္ေလး တည့္ရံုေလာက္ေပါ့…”တဲ့ … ဒီေန႔လဲ အဲဒါပဲေျပာတယ္…..ေနာက္ေန႔ အိမ္ကိုေရာက္လာျပန္ေတာ့ အပင္က ႀကိဳးေလးကိုျဖဳတ္ခိုင္းလိုက္ျပန္တယ္… ေဟာ..ၾကည့္လိုက္ပါ.. ဒီတစ္ခါေတာ့ အပင္ေလး က တည့္ေနပီ… ဘယ္ကိုမွ မေစာင္းေတာ့ဘူး… အဖိုးႀကီးက “ေမာင္ရင္.. အေျခခိုင္သြားေအာင္ ကပ္ပီးေတာ့ တုတ္ေလး နဲ႔ခ်ည္ေပးၾကည့္ရေအာင္ေလ..”တဲ့… ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္လာျပန္ေပါ့…. အပင္မွာ ကပ္ပီးခ်ည္ထားတဲ့ တုတ္ေလး ကို ျဖဳတ္ဖို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ အပင္ေလး က သန္သန္စြမ္းစြမ္းနဲ႔ တည့္မတ္ေနတဲ့ အပင္ေလး တစ္ပင္ျဖစ္ေနေရာ… ေနာက္ေတာ့ အဖိုးႀကီးက စိတ္ညစ္ေနတဲ့ သူကိုေျပာလိုက္တယ္… “ေမာင္ရင္.. ကေလးထိန္းရင္ အဲလိုပဲ ကြယ့္..”တဲ့..
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ အဲေလာက္ပဲ ….. ဘယ္လို နားလည္လဲ ဘယ္လို ထိန္းမလဲ … စဥ္းစားၾကည့္ပါ… ကိုယ့္ညီ၊ ညီမေလးေတြ ကိုလဲ ထိန္းတက္လာလိမ့္မယ္… တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြ က လူကသာႀကီးတာ.. အေတြးအေခၚနဲ႔ စိတ္က ကေလးစိတ္ေလးေတြ ရွိေသးတယ္.. အဲလို လူေတြကိုလဲ ထိန္းၾကည့္ပါ…. အံ၀င္ကြင္က် ျဖစ္လာမွာပါ….
မတင္းလြန္း.. မေလွ်ာ့လြန္း.. မေလွ်ာ့မတင္းေလးေပါ့… တည္ၾကည္ပီးတည့္မတ္သြားပီးဆိုရင္ အေျခခိုင္သြားေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးလိုက္ပါ…..
Monday, August 11, 2008
ေနာက္ဆံုးပိုင္ဆိုင္မႈ….
(၁၃)ရာစု ေႏွာင္းပိုင္းကာလ ရဲ႕ ေျမဆီခမ္းေျခာက္မႈ ႀကံဳခဲ့တဲ့ လူမ်ိဳးႏြယ္စု တစ္စုရဲ႕အေၾကာင္းေလး တစ္ခုပါ….အရာခတ္သိမ္း လူအားလံုးရဲ႕ စိုက္ပ်ိဳးေျမဆီလႊာ ပ်က္စီးၿပီး အငတ္ဆိုးကဒ္ဆိုဒ္ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေလး တစ္ခုမွာ……လူတိုင္းလူတိုင္ အငတ္ေဘးႀကံဳ၊ စိုက္ပ်ိဳးေျမ မျဖစ္လို႔ စိတ္ညစ္ေနၾကတယ္… လူမ်ိဳးႏြယ္စုရဲ႕ အႀကီးအကဲ ကိုယ္တိုင္လဲ ဘာမွအုပ္ခ်ဳပ္မႈအတြက္ ဘာမွ အခက္အခဲေတြႀကံဳ.. ဘယ္ေနရာမွာ ဘာပဲ စိုက္စိုက္ အကုန္ေသ ေနေတာ့ သူလဲ စိတ္ညစ္တာေပါ့….
သူတို႔အတြက္ ဘယ္သူမွ ကယ္တင္ရွင္ဆိုတာ မရွိေတာ့တဲ့အခါ သူတို႔ ဒီေျမကိုစြန္႔ခြာသြားဖို႔ အားလံုးသေဘာတူညီမႈ ယူခဲ့ၾကတယ္.. သူတို႔ဘယ္ေတြကိုေရြ႕ေျပာင္းမလဲ .. သူတို႔ေရြ႕ေျပာင္းတဲ့ေျမကေရာ သူတို႔ စိုက္ပ်ိဳးတဲ့အရာေတြ အကုန္ ျဖစ္ထြန္းမွာလား.. အဲဒီေျမကိုိေရာ ဘယ္သူေတြ ပိုင္ေနမွာလဲ.. ဘယ္သူေတြ နဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ပီး လုယူရမွာလဲ.. ရာသီဥတု အတြက္ေရာ အားလံုးအဆင္ေျပမွာလား..
တစ္ေန႔ သူတို႔ဆီကို ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ ၀တ္စံုနဲ႔လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္.. သူက သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆတ္တယ္.. ေျမာက္ပိုင္းနယ္စားႀကီးရဲ႕ ကိုယ္ရံေတာ္ပါေပါ့.. သူဒီအငတ္ေဘးကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္တယ္ေပါ့.. ဒီလူမ်ိဳးစု ရဲ႕စိုက္ပ်ိဳးေျမအတြက္လဲ သူအားမ ခံတယ္ေပါ့.. လူမ်ိဳးႏြယ္စုအားလံုး ေျမာက္ပိုင္းေဒသ ကိုခရီးသြားပီး စိုက္ပ်ိဳးေျမအတြက္ နယ္ေျမသစ္ကို ရွာေဖြႏိုင္တယ္ေပါ့.. သူတို႔အားလံုးအတြက္ေတာ့ ဒီလူဟာ ဘုရားသခင္ ရဲ႕တမာန္ေတာ္ပါပဲ… သူတို႔အားလံုး ဒီေျမကို စြန္႔ခြာပီး စိုက္ပ်ိဳးေျမအတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ေျမာက္ပိုင္းေဒသ ကို ခရီးသြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္…
(၆)လေလာက္ ခရီးဆက္ပီးေတာ့ သူတို႔ အတြက္ စိမ္းလန္းၿပီး စိုက္ပ်ိဳးဖို႔အတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးေျမ ေနရာကို ရွာေတြခဲ့တယ္… ေျမကလဲ အက်ယ္ႀကီးပဲ.. သူတို႔ စိုက္ခ်င္တဲ့ မ်ိဳးေစ့ ေတြႀကဲခ် စိုက္ပ်ိဳးလို႔ ရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကိုက်ယ္ျပန္တယ္…
ျပႆနာ တစ္ခု က ဒီေျမေတြကို ဘယ္သူ က ဘယ္ေလာက္ပိုင္တယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုခြဲျခားသတ္မွတ္ေပးမလဲ… လူမ်ိဳးစုရဲ႕ေခါင္းေဆာင္က စဥ္းစားလို႔မရႏိုင္ေသးခင္မွာ သူတို႔ ေျမေတြရဲ႕ အရွင္သခင္ျဖစ္တဲ့ ေျမာက္ပိုင္းနယ္စားေရာက္ရွိလာတယ္….
သူသတ္မွတ္ေပးတာက ဒီေျမေတြ ဟာအရမ္းအရမ္းကို ျဖစ္ထြန္းတဲ့ေျမပါပဲ… ဒီေျမေတြကို သူလဲ မပိုင္ပါဘူး.. ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တဲ့ သူက သူပိုင္ခ်င္သေလာက္ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရွိပါတယ္… အတိုင္းအတာ တစ္ခုပဲ သတ္မွတ္ထားတယ္.. ဘာနဲ႔တိုင္းတာသလဲ ဆိုရင္ ေျမကိုလိုခ်င္တဲ့သူက ေနစထြက္ပီးဆိုတာ သူပိုင္ခ်င္တဲ့ေျမေနရာက စၿပီး ေျပးရပါ့မယ္.. သူေျပးႏိုင္သေလာက္ က သူပိုင္တဲ့ ေျမပါပဲ.. မွတ္တိုင္(၄)ခုကိုေတာ့ သူလိုခ်င္တဲ့ေျမရဲ႕ အရပ္ေလး မ်က္ႏွာမွာ စိုက္ထူထားခဲ့ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္.. သူတစ္ေနကုန္ေျပးလို႔ ေနမ၀င္ခင္မွာ သူစေျပးတဲ့ ေနရာ ကို ျပန္ေရာက္ဖို႔ေတာ့ လိုပါလိမ့္မယ္…. သတ္မွတ္ထားတာကေတာ့ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလးပါပဲ…
ေနာက္ေန႔ဘယ္သူအရင္ဆံုးစေျပးမလဲ ဆိုရင္ေတာ့ လူမ်ိဳးစုရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္တဲ့ ေသာမတ္ဂေလဇာ က အရင္ေပါ့… သူကအားလံုးရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေတာ့ သူ႔ ကိုပဲ အရင္ဆံုးေျပးဖို႔ ေရြးခ်ယ္လိုက္တယ္.. အဲလို နဲ႔ ေနာက္ေန႔ ေနစထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာ နယ္စားမင္း ရယ္ သူေနာက္လိုက္ေတြ နဲ႔ အတူ ေရာက္ရွိလို ေနၿပီ… နယ္စားမင္း က ေသာမတ္ ကို ေျပာလိုက္တယ္.. “ဒီေနရာမွာ ေဟာဒီက ငါ့ဦးထုပ္ခ်ထားမယ္… ေမာင္မင္းဒီကေန စၿပီးေျပးေပေတာ့… မွတ္တိုင္ေတြ စိုက္ခဲ့ဖို႔လဲ မေမ့နဲ႔ ေသာမတ္…တစ္ခုေတာ့ မွာလိုက္မယ္. ေနမ၀င္ခင္ ေမာင္မင္း ဒီေနရာကိုအေရာက္ျပန္လာရမွာေနာ္..”
ကဲ… လူမ်ိဳးစုရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တဲ့ ေသာမတ္ စတင္ပီးေျပးပါၿပီ… သူေျခလွမ္းေတြ က တကယ္ကို အားသြင္ခြန္စိုက္ေျပးလႊားေနတာပါ.. သူေရွ႕မွာ ေတြ႕ေနရတာကေတာ့ မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းႀကီး ပါပဲ … ေနကလဲ ထြက္စျပဳေနပါပီ… သူေျပးေနတာ က တကယ္ျမင္းရိုင္းတစ္ေကာင္ေျပးေနသလိုပါပဲ… သူစိတ္ထဲမွာလဲ ေတြးေနမိတယ္.. “ဒါငါ့ေျမေတြ.. ငါပိုင္မဲ့ ငါ့ေျမေတြပဲ .. ငါဒီေျမမွာ ဂ်ံဳေတြ စိုက္မယ္.. ေပါင္မုန္႔အတြက္ အေကာင္းဆံုး ဂ်ံဳေတြ ကိုစိုက္မယ္.. အေကာင္းဆံုးေပါင္မုန္႔ေတြ ျဖစ္ေနရမယ္…” … သူနဖူးက ေခၽြးေတြ စတင္ထြက္ေနပီ.. သူေျခလွမ္းေတြ ကေတာ့ အားမာန္အျပည့္ပဲ.. သူေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္.. သူစထြက္လာတဲ့ ေနရာကို သူမျမင္ရေတာ့ဘူး… အေတာ္ေ၀းေ၀းမွာ က်န္ေနခဲ့ၿပီ.. သူဆက္ေျပးတယ္.. ၿပီးေတာ့ မွတ္တိုင္တစ္ခု စိုက္လိုက္တယ္… ပီးေတာ့ လက္ယာဘက္ကို မ်က္ႏွာမူပီး ဆက္ေျပးလိုက္တယ္ .. ေနမြန္းတည့္သြားပီ… သူ႔အေျပးေတြ မရပ္ေသးဘူး.. သူေျခလွမ္းေတြ ကလဲ ဆက္ၿပီး ေျပးေနဆဲပါ.. သူအတြက္ေျမကို သူလိုခ်င္ေနတယ္.. သူဆက္ပီးေျပးေနခ်င္ေသးတယ္..သူမရပ္ခ်င္ေသးဘူး… အေတာ္အတန္ၾကာေတာ့ သူ ရပ္လိုက္တယ္..ၿပီးးေတာ့ မွတ္တိုင္ တစ္ခု ကို ထပ္စိုက္လိုက္တယ္… ၿပီးေတာ့ သူခဏ နားလိုက္တယ္… သူဆက္ေျပးဖို႔အတြက္ သူ႔မွာ အားအင္ေတြ က်န္ေနေသးတယ္ …. ၿပီးေတာ့ သူေျပးခဲ့တာ ေတြ အတြက္လဲ ဂုဏ္ယူမိတယ္… သူဟာ ေျမအမ်ားႀကီး ပိုင္ေနခဲ့ပီေလ…
ေနာက္ထပ္ေျခလွမ္းသစ္အတြက္ သူအသက္ရႈသြင္းလိုက္တယ္… ေနကလဲ ျခစ္ျခစ္ေတာင္ပူေလာင္ေနပါၿပီ… ေနမြန္းတည့္လဲ ေက်ာ္သြားခဲ့ၿပီ…ကဲ က်န္ရွိတဲ့ ခရီးတစ္၀က္ ကို စတင္ပီးေျပးေနပါပီ…သူပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လာတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ.. သူထင္ထားသေလာက္ေတာ့ သူေျခလွမ္းေတြ မျမန္ေတာ့ဘူး ဆိုတာ သူမသိေသးပါဘူး.. သူေျပးေတာ့ေျပးေနတယ္.. ေနကလဲ တစ္ေျဖေျဖနဲ႔ ေစာင္းလာတာ ေဆာင္းတြင္း ေနလိုေပါ့… ေန၀င္တာ ျမန္မယ္ ဆိုတာ သူသတိထားမိတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတတိယမွတ္တိုင္ကို စိုက္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ.. ပန္း၀င္ဖို႔ ေနရာကို သူေျခလွမ္းေတြ ဦးတည္လိုက္ပါၿပီ.. သူမွာ က်န္ရွိတဲ့ အင္အားနဲ႔ နယ္စားမင္းရဲ႕ ဦးထုပ္ဆီကို သူေရာက္ႏိုင္ပါဦးမလား .. ပံုမွန္ဆိုရင္ေတာ့ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါတယ္.. ဒါေပမဲ့ သူ႔အတြက္ အခ်ိန္ ဆိုတာ ရွိေသးတယ္ေလ.. တကယ္လို႔ ေနမ်ား၀င္သြားရင္ သူေျပးခဲ့တာ ေတြအတြက္ သူမရေတာ့ဘူးေပါ့.. သူ႔ကိုလဲ အားလံုးက ကဲ့ရဲ႕ေတာ့မွာေပါ့.. သူထိပ္လန္႔လာတယ္.. ဒါေပမဲ့ သူ႔ေျခလွမ္းေတြ ေရြ႕ေနေသးတယ္.. သူအျမန္ႏႈန္းကို တင္ၿပီး သူဆက္ေျပးေနတယ္.. သူေနမ၀င္ခင္ေရာက္ႏိုင္မလား… ေဆာင္းေနကလဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေအာက္ကို ၿပိဳဆင္းလာေနပီ.. သူေမာပန္းလာၿပီ... တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ သူထိပ္လန္႔လာၿပီ… သူေျခလွမ္းေတြ လဲ ယိုင္နဲ႔ေနၿပီ.. အသက္ရႈလဲ မ၀သလို ခံစားေနရၿပီ… သူအသက္ကို ေျပးရင္ ရႈရွိဳက္ေနရတာ ေမာလွၿပီ.. သူအတြက္ပန္းတိုင္ကို မျမင္ရေသးဘူး… ေနကလဲ ၀င္ေတာ့မယ္ … သူ႔ဘာဆိုဘာမွ မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး … သူ႔မွာ ပန္းတိုင္ကိုေရာက္ဖို႔အတြက္ ဦးတည္ခ်က္တစ္ခု ပဲ ရွိေတာ့တယ္.. သူဘာကိုမွလဲ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး.. သူေျခလွမ္းေတြကိုလဲ အရင္ကေလာက္ မသြက္ေတာ့မွန္း သူသိေနတယ္.. သူ႔အတြက္ အခ်ိန္ဆိုတာ မက်န္ေတာ့ဘူး … ေနကလဲ ၀န္ရိုးစြန္းကို ေမးတင္ေနၿပီေလး ..
ေဟာ .. ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ .. နယ္စားမင္း နဲ႔ အေပါင္းအပါေတြ သူ႔ကိုေစာင့္ေနတဲ့ တဲေလး ကို သူျမင္သြားၿပီ... သူ႔ေျခလွမ္းေတြ ကေတာ့ ေႏွးေကြးေနဆဲပါ.. သူဘယ္ေလာက္ပဲ တင္ၿပီးေျပးေျပး သူ႔ေျခလွမ္းေတြ က မသြက္ေတာ့ဘူး.. ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အသက္ရႈသံ ကလဲ ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့ဘူး .. သူ႔မ်က္၀န္းမွာ လဲ မ်က္ရည္ေတြ က်လာေနၿပီ..နယ္စားမင္း နဲ႔ အေပါင္းအပါ ေတြလဲ သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနတာ ေတြ႕ေနရတယ္… ေဒါင္းေမြးထိုးထားတဲ့ နယ္စားမင္းရဲ႕ ဦးထုပ္ကိုလဲ ျမင္ေနရၿပီ.. သူေရာက္ေတာ့ဖို႔ဘယ္ေလာက္မွလဲ မလိုေတာ့ဘူး… ေဟာ.. သူလဲက်သြားၿပီ.. ပန္းတိုင္ကို မေရာက္ေသးဘူး.. သူကုန္းထတယ္… သူ႔ကို အားေပးတဲ့ သူ႔လူမ်ိဳးစု ရဲ႕ အသံေတြကိုလဲ နားထဲမွာ မၾကားရေတာ့ဘူး… သူ႔ေျခလွမ္းေတြ ယိုင္နဲ႔ ေနပါၿပီ.. သူဦးထုပ္ဆီကို ေရာက္ေတာ့မွာပါ… သူ႔မ်က္လံုးထဲမွာ ဦးထုပ္ကလြဲလို႔ အရာအားလံုးကို မျမင္ေတာ့ပါဘူး.. သူ႕ရဲ႕အသက္ရႈသံေတြ ရပ္တန္႔ေတာ့မွာလား… သူလဲက်သြားျပန္ၿပီ.. သူေလးဘက္ေထာက္ပီး ဦးထုပ္ရွိရာကို လာေနပါတယ္.. နယ္စားမင္း ရဲ႕ အသံကို လဲ သူၾကားလိုက္ရတယ္… ဦးထုပ္ကို ထိလိုက္ရံုနဲ႔ ေမာင္မင္းေျပးခဲ့သမွ်က ေမာင္မင္းပိုင္တဲ့ ေျမေတြျဖစ္သြားပီလို႔.. ေနကလဲ တစ္ေျဖးေျဖးနဲ႔ ၀င္သြားပါၿပီ… သူလက္ေတြကလဲ နယ္စားမင္းရဲ႕ ဦးထုပ္ကို လွမ္းထိလိုက္ပါၿပီ.. သူေအာင္ျမင္သြားခဲ့ပါၿပီ… ေဟး ဆိုတဲ့ ေအာ္သံ ႀကီးတစ္ခု ကို သူေနာက္ဆံုးၾကားလိုက္ရပါတယ္ .. ၿပီးေတာ့ သူဘ၀ ႀကီးအေမွာင္ထု က်သြားခဲ့ပါၿပီ…
ေနာက္တစ္ေနမွာ သူ႔ရဲ႕ အသုဘအတြက္ သူပိုင္တဲ့ေျမေနရာမွာ သူ႕ကို ေျမျမဳပ္သဂၤ်ိဳလ္ရဖို႔ နယ္စားမင္းကိုယ္တိုင္ ေရာက္လာပါတယ္… သူ႔ကို ေျမျမဳပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ နယ္စားမင္း က ေသာမတ္ဂေလဇာအတြက္ စကားတစ္ခြန္းကို ေရရြတ္လိုက္တယ္… “ေအာ္..ေသာမတ္.. ေမာင္မင္း ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပးခဲ့၊ ေျပးခဲ့.. ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေမာင္မင္းပိုင္တဲ့ေျမက ၈ေပ ၊ ၆ေပ ကၽြင္းတစ္ကၽြင္းပါပဲလား…”တဲ့…….
သူတို႔အတြက္ ဘယ္သူမွ ကယ္တင္ရွင္ဆိုတာ မရွိေတာ့တဲ့အခါ သူတို႔ ဒီေျမကိုစြန္႔ခြာသြားဖို႔ အားလံုးသေဘာတူညီမႈ ယူခဲ့ၾကတယ္.. သူတို႔ဘယ္ေတြကိုေရြ႕ေျပာင္းမလဲ .. သူတို႔ေရြ႕ေျပာင္းတဲ့ေျမကေရာ သူတို႔ စိုက္ပ်ိဳးတဲ့အရာေတြ အကုန္ ျဖစ္ထြန္းမွာလား.. အဲဒီေျမကိုိေရာ ဘယ္သူေတြ ပိုင္ေနမွာလဲ.. ဘယ္သူေတြ နဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ပီး လုယူရမွာလဲ.. ရာသီဥတု အတြက္ေရာ အားလံုးအဆင္ေျပမွာလား..
တစ္ေန႔ သူတို႔ဆီကို ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ ၀တ္စံုနဲ႔လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္.. သူက သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆတ္တယ္.. ေျမာက္ပိုင္းနယ္စားႀကီးရဲ႕ ကိုယ္ရံေတာ္ပါေပါ့.. သူဒီအငတ္ေဘးကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္တယ္ေပါ့.. ဒီလူမ်ိဳးစု ရဲ႕စိုက္ပ်ိဳးေျမအတြက္လဲ သူအားမ ခံတယ္ေပါ့.. လူမ်ိဳးႏြယ္စုအားလံုး ေျမာက္ပိုင္းေဒသ ကိုခရီးသြားပီး စိုက္ပ်ိဳးေျမအတြက္ နယ္ေျမသစ္ကို ရွာေဖြႏိုင္တယ္ေပါ့.. သူတို႔အားလံုးအတြက္ေတာ့ ဒီလူဟာ ဘုရားသခင္ ရဲ႕တမာန္ေတာ္ပါပဲ… သူတို႔အားလံုး ဒီေျမကို စြန္႔ခြာပီး စိုက္ပ်ိဳးေျမအတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ေျမာက္ပိုင္းေဒသ ကို ခရီးသြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္…
(၆)လေလာက္ ခရီးဆက္ပီးေတာ့ သူတို႔ အတြက္ စိမ္းလန္းၿပီး စိုက္ပ်ိဳးဖို႔အတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးေျမ ေနရာကို ရွာေတြခဲ့တယ္… ေျမကလဲ အက်ယ္ႀကီးပဲ.. သူတို႔ စိုက္ခ်င္တဲ့ မ်ိဳးေစ့ ေတြႀကဲခ် စိုက္ပ်ိဳးလို႔ ရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကိုက်ယ္ျပန္တယ္…
ျပႆနာ တစ္ခု က ဒီေျမေတြကို ဘယ္သူ က ဘယ္ေလာက္ပိုင္တယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုခြဲျခားသတ္မွတ္ေပးမလဲ… လူမ်ိဳးစုရဲ႕ေခါင္းေဆာင္က စဥ္းစားလို႔မရႏိုင္ေသးခင္မွာ သူတို႔ ေျမေတြရဲ႕ အရွင္သခင္ျဖစ္တဲ့ ေျမာက္ပိုင္းနယ္စားေရာက္ရွိလာတယ္….
သူသတ္မွတ္ေပးတာက ဒီေျမေတြ ဟာအရမ္းအရမ္းကို ျဖစ္ထြန္းတဲ့ေျမပါပဲ… ဒီေျမေတြကို သူလဲ မပိုင္ပါဘူး.. ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တဲ့ သူက သူပိုင္ခ်င္သေလာက္ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရွိပါတယ္… အတိုင္းအတာ တစ္ခုပဲ သတ္မွတ္ထားတယ္.. ဘာနဲ႔တိုင္းတာသလဲ ဆိုရင္ ေျမကိုလိုခ်င္တဲ့သူက ေနစထြက္ပီးဆိုတာ သူပိုင္ခ်င္တဲ့ေျမေနရာက စၿပီး ေျပးရပါ့မယ္.. သူေျပးႏိုင္သေလာက္ က သူပိုင္တဲ့ ေျမပါပဲ.. မွတ္တိုင္(၄)ခုကိုေတာ့ သူလိုခ်င္တဲ့ေျမရဲ႕ အရပ္ေလး မ်က္ႏွာမွာ စိုက္ထူထားခဲ့ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္.. သူတစ္ေနကုန္ေျပးလို႔ ေနမ၀င္ခင္မွာ သူစေျပးတဲ့ ေနရာ ကို ျပန္ေရာက္ဖို႔ေတာ့ လိုပါလိမ့္မယ္…. သတ္မွတ္ထားတာကေတာ့ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလးပါပဲ…
ေနာက္ေန႔ဘယ္သူအရင္ဆံုးစေျပးမလဲ ဆိုရင္ေတာ့ လူမ်ိဳးစုရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္တဲ့ ေသာမတ္ဂေလဇာ က အရင္ေပါ့… သူကအားလံုးရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေတာ့ သူ႔ ကိုပဲ အရင္ဆံုးေျပးဖို႔ ေရြးခ်ယ္လိုက္တယ္.. အဲလို နဲ႔ ေနာက္ေန႔ ေနစထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာ နယ္စားမင္း ရယ္ သူေနာက္လိုက္ေတြ နဲ႔ အတူ ေရာက္ရွိလို ေနၿပီ… နယ္စားမင္း က ေသာမတ္ ကို ေျပာလိုက္တယ္.. “ဒီေနရာမွာ ေဟာဒီက ငါ့ဦးထုပ္ခ်ထားမယ္… ေမာင္မင္းဒီကေန စၿပီးေျပးေပေတာ့… မွတ္တိုင္ေတြ စိုက္ခဲ့ဖို႔လဲ မေမ့နဲ႔ ေသာမတ္…တစ္ခုေတာ့ မွာလိုက္မယ္. ေနမ၀င္ခင္ ေမာင္မင္း ဒီေနရာကိုအေရာက္ျပန္လာရမွာေနာ္..”
ကဲ… လူမ်ိဳးစုရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တဲ့ ေသာမတ္ စတင္ပီးေျပးပါၿပီ… သူေျခလွမ္းေတြ က တကယ္ကို အားသြင္ခြန္စိုက္ေျပးလႊားေနတာပါ.. သူေရွ႕မွာ ေတြ႕ေနရတာကေတာ့ မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းႀကီး ပါပဲ … ေနကလဲ ထြက္စျပဳေနပါပီ… သူေျပးေနတာ က တကယ္ျမင္းရိုင္းတစ္ေကာင္ေျပးေနသလိုပါပဲ… သူစိတ္ထဲမွာလဲ ေတြးေနမိတယ္.. “ဒါငါ့ေျမေတြ.. ငါပိုင္မဲ့ ငါ့ေျမေတြပဲ .. ငါဒီေျမမွာ ဂ်ံဳေတြ စိုက္မယ္.. ေပါင္မုန္႔အတြက္ အေကာင္းဆံုး ဂ်ံဳေတြ ကိုစိုက္မယ္.. အေကာင္းဆံုးေပါင္မုန္႔ေတြ ျဖစ္ေနရမယ္…” … သူနဖူးက ေခၽြးေတြ စတင္ထြက္ေနပီ.. သူေျခလွမ္းေတြ ကေတာ့ အားမာန္အျပည့္ပဲ.. သူေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္.. သူစထြက္လာတဲ့ ေနရာကို သူမျမင္ရေတာ့ဘူး… အေတာ္ေ၀းေ၀းမွာ က်န္ေနခဲ့ၿပီ.. သူဆက္ေျပးတယ္.. ၿပီးေတာ့ မွတ္တိုင္တစ္ခု စိုက္လိုက္တယ္… ပီးေတာ့ လက္ယာဘက္ကို မ်က္ႏွာမူပီး ဆက္ေျပးလိုက္တယ္ .. ေနမြန္းတည့္သြားပီ… သူ႔အေျပးေတြ မရပ္ေသးဘူး.. သူေျခလွမ္းေတြ ကလဲ ဆက္ၿပီး ေျပးေနဆဲပါ.. သူအတြက္ေျမကို သူလိုခ်င္ေနတယ္.. သူဆက္ပီးေျပးေနခ်င္ေသးတယ္..သူမရပ္ခ်င္ေသးဘူး… အေတာ္အတန္ၾကာေတာ့ သူ ရပ္လိုက္တယ္..ၿပီးးေတာ့ မွတ္တိုင္ တစ္ခု ကို ထပ္စိုက္လိုက္တယ္… ၿပီးေတာ့ သူခဏ နားလိုက္တယ္… သူဆက္ေျပးဖို႔အတြက္ သူ႔မွာ အားအင္ေတြ က်န္ေနေသးတယ္ …. ၿပီးေတာ့ သူေျပးခဲ့တာ ေတြ အတြက္လဲ ဂုဏ္ယူမိတယ္… သူဟာ ေျမအမ်ားႀကီး ပိုင္ေနခဲ့ပီေလ…
ေနာက္ထပ္ေျခလွမ္းသစ္အတြက္ သူအသက္ရႈသြင္းလိုက္တယ္… ေနကလဲ ျခစ္ျခစ္ေတာင္ပူေလာင္ေနပါၿပီ… ေနမြန္းတည့္လဲ ေက်ာ္သြားခဲ့ၿပီ…ကဲ က်န္ရွိတဲ့ ခရီးတစ္၀က္ ကို စတင္ပီးေျပးေနပါပီ…သူပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လာတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ.. သူထင္ထားသေလာက္ေတာ့ သူေျခလွမ္းေတြ မျမန္ေတာ့ဘူး ဆိုတာ သူမသိေသးပါဘူး.. သူေျပးေတာ့ေျပးေနတယ္.. ေနကလဲ တစ္ေျဖေျဖနဲ႔ ေစာင္းလာတာ ေဆာင္းတြင္း ေနလိုေပါ့… ေန၀င္တာ ျမန္မယ္ ဆိုတာ သူသတိထားမိတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတတိယမွတ္တိုင္ကို စိုက္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ.. ပန္း၀င္ဖို႔ ေနရာကို သူေျခလွမ္းေတြ ဦးတည္လိုက္ပါၿပီ.. သူမွာ က်န္ရွိတဲ့ အင္အားနဲ႔ နယ္စားမင္းရဲ႕ ဦးထုပ္ဆီကို သူေရာက္ႏိုင္ပါဦးမလား .. ပံုမွန္ဆိုရင္ေတာ့ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါတယ္.. ဒါေပမဲ့ သူ႔အတြက္ အခ်ိန္ ဆိုတာ ရွိေသးတယ္ေလ.. တကယ္လို႔ ေနမ်ား၀င္သြားရင္ သူေျပးခဲ့တာ ေတြအတြက္ သူမရေတာ့ဘူးေပါ့.. သူ႔ကိုလဲ အားလံုးက ကဲ့ရဲ႕ေတာ့မွာေပါ့.. သူထိပ္လန္႔လာတယ္.. ဒါေပမဲ့ သူ႔ေျခလွမ္းေတြ ေရြ႕ေနေသးတယ္.. သူအျမန္ႏႈန္းကို တင္ၿပီး သူဆက္ေျပးေနတယ္.. သူေနမ၀င္ခင္ေရာက္ႏိုင္မလား… ေဆာင္းေနကလဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေအာက္ကို ၿပိဳဆင္းလာေနပီ.. သူေမာပန္းလာၿပီ... တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ သူထိပ္လန္႔လာၿပီ… သူေျခလွမ္းေတြ လဲ ယိုင္နဲ႔ေနၿပီ.. အသက္ရႈလဲ မ၀သလို ခံစားေနရၿပီ… သူအသက္ကို ေျပးရင္ ရႈရွိဳက္ေနရတာ ေမာလွၿပီ.. သူအတြက္ပန္းတိုင္ကို မျမင္ရေသးဘူး… ေနကလဲ ၀င္ေတာ့မယ္ … သူ႔ဘာဆိုဘာမွ မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး … သူ႔မွာ ပန္းတိုင္ကိုေရာက္ဖို႔အတြက္ ဦးတည္ခ်က္တစ္ခု ပဲ ရွိေတာ့တယ္.. သူဘာကိုမွလဲ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး.. သူေျခလွမ္းေတြကိုလဲ အရင္ကေလာက္ မသြက္ေတာ့မွန္း သူသိေနတယ္.. သူ႔အတြက္ အခ်ိန္ဆိုတာ မက်န္ေတာ့ဘူး … ေနကလဲ ၀န္ရိုးစြန္းကို ေမးတင္ေနၿပီေလး ..
ေဟာ .. ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ .. နယ္စားမင္း နဲ႔ အေပါင္းအပါေတြ သူ႔ကိုေစာင့္ေနတဲ့ တဲေလး ကို သူျမင္သြားၿပီ... သူ႔ေျခလွမ္းေတြ ကေတာ့ ေႏွးေကြးေနဆဲပါ.. သူဘယ္ေလာက္ပဲ တင္ၿပီးေျပးေျပး သူ႔ေျခလွမ္းေတြ က မသြက္ေတာ့ဘူး.. ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အသက္ရႈသံ ကလဲ ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့ဘူး .. သူ႔မ်က္၀န္းမွာ လဲ မ်က္ရည္ေတြ က်လာေနၿပီ..နယ္စားမင္း နဲ႔ အေပါင္းအပါ ေတြလဲ သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနတာ ေတြ႕ေနရတယ္… ေဒါင္းေမြးထိုးထားတဲ့ နယ္စားမင္းရဲ႕ ဦးထုပ္ကိုလဲ ျမင္ေနရၿပီ.. သူေရာက္ေတာ့ဖို႔ဘယ္ေလာက္မွလဲ မလိုေတာ့ဘူး… ေဟာ.. သူလဲက်သြားၿပီ.. ပန္းတိုင္ကို မေရာက္ေသးဘူး.. သူကုန္းထတယ္… သူ႔ကို အားေပးတဲ့ သူ႔လူမ်ိဳးစု ရဲ႕ အသံေတြကိုလဲ နားထဲမွာ မၾကားရေတာ့ဘူး… သူ႔ေျခလွမ္းေတြ ယိုင္နဲ႔ ေနပါၿပီ.. သူဦးထုပ္ဆီကို ေရာက္ေတာ့မွာပါ… သူ႔မ်က္လံုးထဲမွာ ဦးထုပ္ကလြဲလို႔ အရာအားလံုးကို မျမင္ေတာ့ပါဘူး.. သူ႕ရဲ႕အသက္ရႈသံေတြ ရပ္တန္႔ေတာ့မွာလား… သူလဲက်သြားျပန္ၿပီ.. သူေလးဘက္ေထာက္ပီး ဦးထုပ္ရွိရာကို လာေနပါတယ္.. နယ္စားမင္း ရဲ႕ အသံကို လဲ သူၾကားလိုက္ရတယ္… ဦးထုပ္ကို ထိလိုက္ရံုနဲ႔ ေမာင္မင္းေျပးခဲ့သမွ်က ေမာင္မင္းပိုင္တဲ့ ေျမေတြျဖစ္သြားပီလို႔.. ေနကလဲ တစ္ေျဖးေျဖးနဲ႔ ၀င္သြားပါၿပီ… သူလက္ေတြကလဲ နယ္စားမင္းရဲ႕ ဦးထုပ္ကို လွမ္းထိလိုက္ပါၿပီ.. သူေအာင္ျမင္သြားခဲ့ပါၿပီ… ေဟး ဆိုတဲ့ ေအာ္သံ ႀကီးတစ္ခု ကို သူေနာက္ဆံုးၾကားလိုက္ရပါတယ္ .. ၿပီးေတာ့ သူဘ၀ ႀကီးအေမွာင္ထု က်သြားခဲ့ပါၿပီ…
ေနာက္တစ္ေနမွာ သူ႔ရဲ႕ အသုဘအတြက္ သူပိုင္တဲ့ေျမေနရာမွာ သူ႕ကို ေျမျမဳပ္သဂၤ်ိဳလ္ရဖို႔ နယ္စားမင္းကိုယ္တိုင္ ေရာက္လာပါတယ္… သူ႔ကို ေျမျမဳပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ နယ္စားမင္း က ေသာမတ္ဂေလဇာအတြက္ စကားတစ္ခြန္းကို ေရရြတ္လိုက္တယ္… “ေအာ္..ေသာမတ္.. ေမာင္မင္း ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပးခဲ့၊ ေျပးခဲ့.. ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေမာင္မင္းပိုင္တဲ့ေျမက ၈ေပ ၊ ၆ေပ ကၽြင္းတစ္ကၽြင္းပါပဲလား…”တဲ့…….
Wednesday, July 16, 2008
လူနာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြးအေခၚ…
ေနရာက ကယ္လီိဖိုးနီးယား ျပည္နယ္၊ ေဆးရံုငယ္ေလး တစ္ခု.. က်ဥ္းၾကပ္လွတဲ့အခန္းေလး ထဲမွာ ေရာဂါေ၀ဒနာ ျပင္းထန္တဲ့ လူမမာ ႏွစ္ေယာက္….ဘယ္လို လူမမာ ေတြလဲ ဆိုရင္ တစ္ယာက္ေသာသူက ကုတင္ေပၚ ပက္လက္ မ်က္လံုးေတြ ပိတ္ထားပီး ဖြင့္လို႔လဲ မရေလာက္ေအာင္ ခံစားေနရတဲ့ ေ၀ဒနာ ဆိုးႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့သူ….ကုတင္ေပၚမွာပဲ ေက်ာခင္းေနရတဲ့သူ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကုတင္ေပၚက ဆင္းလို႔မရဘူး .. ထိုင္လို႔ပဲ ရတယ္.. ႏွစ္ေယာက္လံုးကေတာ့ နာတာရွည္ ေ၀ဒနာ ဆိုးေတြ နဲ႔ေပါ့….
အခန္းရဲ႕ အေနအထားကလဲ အရမ္းက်ဥ္းပီး ျပဴတင္းေပါက္ေလး တစ္ေပါက္သာရွိတယ္… တစ္ေယာက္ေသာ လူနာကေတာ့ ျပဴတင္းေဘးက ကုတင္ေလးမွာ ေနရတာေပါ့… ကုတင္ေပၚမွာ ေက်ာခင္းေနရတဲ့တစ္ေယာက္ ကေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္နဲ႔ေ၀းတဲ့ ကုတင္မွာပဲ ေနရတယ္…. တစ္ေန႔လံုး သူတို႔ စကားေတြေျပာၾကတယ္.. သူတို႔ သားသမီးေတြ အေၾကာင္း၊ စီးပြားေရးအေၾကာင္း၊ မိန္းမေတြ အေၾကာင္း… ေရာက္တက္ရာရာေပါ့…. ဒီလိုေျပာရင္း နဲ႔ပဲ သူတို႔ရဲ႕ေန႔ရက္ေတြ ကို ျဖတ္သန္းလာၾကတာ…
ဒီလိုနဲ႔ ေနခင္းဘက္ေတြ ဆို ျပဴတင္းေပါက္ေဘးက လူက ထထိုင္ၿပီးေတာ့ သူေတြ႕သမွ် ျမင္သမွ်ကို ေျပာျပတယ္.. ပက္လက္လွန္ေနတဲ့ လူမမာ ကေတာ့ သူေျပာမွပဲ အျပင္ေလာကၾကီးရဲ႕အေရာင္ေတြ အရိပ္ေတြကို နားနဲ႔ခံစားရင္း အသက္ဆက္ေနေတာ့တယ္…
ျပဴတင္းေပါက္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ သူကေျပာတယ္..”အိုး..အလြန္သာယာတဲ့ ေရကန္ႀကီးပဲဗ်ာ…ပီးေတာ့ ပန္းၿခံေလး တစ္ခုဗ်.. ပန္းၿခံထဲမွာလဲ ပန္းေတြပြင့္ေနတာ အေရာင္စံုပဲ … ေရကန္ထဲမွာလဲ ဘဲေတြ အမ်ားႀကီးပဲဗ်ာ…ကေလးတစ္သိုက္ကေတာ့ ေရကန္ထဲမွာ ေလွေလးေတြ လုပ္ပီး လႊတ္ေနၾကေလရဲ႕… ေဟာ.. ဟိုခ်စ္သူ စံုတြဲကေတာ့ ပန္းၿခံထဲမွာ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနေလရဲ႕ဗ်ာ.. ဟိုးခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ဘုရားေက်ာင္း ႀကီးတစ္ခု ကိုလဲ ျမင္ေနရတယ္ဗ်ာ…” … အဲလို ျပဴတင္းေပါက္က ထိုင္ေနတဲ့ သူက သူျမင္သမွ်ကို သူ႔သူငယ္ခ်င္း အတြက္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာျပတယ္… ကုတင္ေပၚက လူနာကလဲ သူေျပာသမွ်ေတြ ကို စိတ္ကူးေတြ ယဥ္ပီး မ်က္လံုးထဲမွာ ပံုေဖာ္ပီး ၾကည္ႏူးေနရရွာတာေပါ့… ေဟာ ..ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္နား က လူနာက ဘုရားေက်ာင္း မွာ လူေတြလာပီး ၀တ္ျပဳေနတာ ကိုေျပာျပျပန္တယ္… ေနာက္ရက္ေတြ တစ္ေျဖးေျဖးၾကာလာတာနဲ႔ ပက္လက္လွန္ လွဲေနရရွာတဲ့ လူနာ စိတ္ထဲမွာ အေတြးတစ္ခ်ိဳ႕၀င္လာတယ္.. ဘာလဲ ဆိုရင္ “ဟိုလူနာက်ေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္နဲ႔ နီးတဲကုတင္မွာ ေနရတယ္… သူက်ေတာ့ အျပင္ကို ျမင္ရပီး ငါ့က်ေတာ့ မျမင္ရပါ့လားေပါ့”… သူအရမ္း သူ႔ကိုယ္သူ အားငယ္သြားတယ္ … သူကိုယ္သူ အကန္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနပါ့လား လို႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္ ..သူ႔ကိုယ္သူေတာင္ ရွက္မိတယ္.. ဟိုလူနာ ကိုလဲ မနာလို ျဖစ္လာတာေပါ့… ဒါေပမဲ့ သူ႔စိတ္ကို သူထိန္းလိုက္တယ္… ဒါမနာလို ျဖစ္စရာလား.. သူေျပာျပလို႔ ငါသိေနရတာ .. ငါအသက္ဆက္ ရွင္ခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနတာပါ့လားေပါ့…
ဒါေပမဲ့ ရက္ေတြ တစ္ေျဖးေျဖး ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် သူရဲ႕ မနာလို စိတ္က ေပၚလာတယ္ … ႀကီးထြားလာတယ္… သူလဲ အျပင္ကို ၾကည့္ခ်င္ေနမိတယ္.. ေနာက္ေတာ့ သူဟာ စားလည္း ဒီစိတ္.. အိပ္လည္း ဒီစိတ္ႀကီးနဲ႔ အိပ္တယ္… အိပ္မက္ထဲေတာင္ ဒီအေၾကာင္းေတြ ကို အိပ္မက္မက္တယ္… သူအရမ္း အျပင္ကို ေငးၾကည့္ခ်င္တယ္… သူ႔ဘ၀မွာ ျပတင္းေဘးက ကုတင္ေလာက္မက္ေမာစရာ မရိွေတာ့သလိုၾကီးျဖစ္လာတယ္… သူေ၀ဒနာ လဲ သက္သာခါနီးလာပီေလ…
ဒီေန႔ ေန႔လည္ခင္းမွာေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္က လူနာဟာ ေခါင္းအံုးေလး ကိုေက်ာမွီရင္း သူျမင္သမွ်ေတြ ကိုေျပာရွာေနတယ္.. ဒါေပမဲ့ သူအသံဟာ အားနည္းလို႔ သိပ္မၾကားရဘူး .. သူေျပာေနတာေတြေတာ့ လိပ္ျပာေလးေတြ ဒီေန႔ မေတြ႕ရဘူး.. ရာသီဥတု ကသာယာလြန္းတယ္… ေကာင္းကင္မွာ စြန္ေလးေတြ ၀ဲပ်ဲေနတယ္.. သူအသံေတြတိုးလြန္းေနေတာ့ ပက္လက္လွန္လွဲ ေနရတဲ့ လူမမာလဲ သိပ္မၾကားရရွာဘူး….. သူအားေနတာ ျဖစ္မယ္.. ေသပေလ့ေစ.. သူေသမွ သူေျပာေနတာေတြ ငါၾကည့္ရမွာ ဆိုပီး ေတြးလိုက္မိတယ္….. ေနာက္ေတာ့ ဟိုလူနာ သူ႔ဘက္ကိုလွည့္ပီးေျပာတယ္.. “သူငယ္ခ်င္း ႀကိဳးစားၿပီး အားတင္းထားပါ .. ငါတို႔ ဒီေဆးရံုကေန အေကာင္းပတိ ျပန္ဆင္းသြားႏိုင္မွာပါ”တဲ့… ႏူးညံတဲ့ အားေပးစကားပါပဲ..
အဲဒီေန႔ည ပက္လက္လွန္လွဲေနတဲ့ လူနာ ဟာ မ်က္ႏွာက်က္ကို ေမာ့ၾကည့္ ပီး သူ႔ရဲ႕ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ညကို ျဖတ္သန္းေနခ်ိန္မွာပဲ… တစ္ဖက္ကုတင္ကလူဟာ ေခ်ာင္းေတြတအားဆိုးလားေတာ့တယ္… သူ႔အဆုတ္ကအေတာ္ ဒုကၡေပးေနတာမို႔ ေခ်ာင္းဆိုးခ်ိန္မွာ အဆုတ္ထဲကအရည္ေတြဟာ အသက္ရွဴလမ္းေၾကာင္းကို ပိတ္ဆို႔ေနတယ္….တစ္ဖက္ကုတင္က ပက္လက္လွဲေနတဲ့သူဟာ အခန္းေဖာ္ကို အသာေလးၾကည္႔လိုက္တယ္…..ေခ်ာင္းဆိုးရင္း ျပတင္းေဘးက လူမမာဟာ အေရးေပၚေခါင္းေလာင္းဆီကို လက္လွမ္းေနတာလည္းေတြ႔ရတယ္…. ပက္လက္လွဲေနတဲ့သူဟာ မလွဳပ္မယွက္ျငိမ္ေနတယ္…. အမွန္ဆို သူ႔ကုတင္ေဘးက အေရးေပၚေခါင္းေလာင္း ခလုတ္ေလးကို လွမ္းႏွိပ္ေပးလို႔ ရတာကို သူမလုပ္ေပးခဲ့ဘူး….
ငါးမိနစ္ေလာက္ေတာင္မၾကာလိုက္ပါဘူး…. ျပတင္းနားကလူဆီက ဘာအသံမွမၾကားရေတာ့ဘူး… ေနာက္တစ္ရက္မိုးလင္းတဲ့အခါမွာ တာ၀န္က်သူနာျပဳဟာ အသက္ကင္းမဲ့သြားျပီ ျဖစ္တဲ့ အေလာင္းကို အခန္းထဲကေန ထုတ္ဖို႔ စီစဥ္လိုက္တယ္…
ေနာက္ အားလံုးေနသားက်ေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ က်န္တဲ့ လူမမာဟာ သူ႔ ကို ကုတင္ေျပာင္းေပးဖို႔ သူနာျပဳဆရာ မကို ေတာင္းပန္ေျပာဆိုတယ္.. ဆရာမကလဲ ေျပာင္းေပးလိုက္တာေပါ့…. သူဟာ ကုတင္ေပၚကို ေရာက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ သူမွာ ရွိတဲ့အားနဲ႔ ထဖို႔ႀကိဳးစားတယ္.. သူေတြ႕ခ်င္တဲ့ ေလာကႀကီး ကို သူေတြလိုလွၿပီေလ…သူတစ္ေျဖးေျဖး အားျပဳပီး ကိုယ္တစ္ပိုင္းၾကြလိုက္တယ္… ျပဴတင္းေပါက္ကေန အျပင္ဘက္ကို သူအားတက္သေရာ လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္…
“ဟာ”… သူႏႈတ္က ေရရြတ္သံ ထြက္လာတယ္… သူျမင္လိုက္ရတာက သူေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ေရကန္ႀကီးရယ္ ၊ လွပတဲ့ပန္းခင္းေတြရယ္ မဟုတ္ဘူး… ဘာမွ အေရာင္အဆင္းမရွိေတာ့တဲ့ ေဆးရံုနံရံႀကီးတစ္ခုျဖစ္ေနေလရဲ႕..့သူ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ကုတင္ေပၚျပန္လွဲရင္း ဟိုလူဘာေၾကာင့္ အဲ့လိုေတြေျပာသြားတာလဲ ဆိုတာကို တာေတြးေနမိတယ္…. သူစဥ္းစားလို႔မရတဲ့ အဆံုးမွာ သူနာျပဳဆရာမကို သူေမးၾကည့္တယ္ … ဟိုေသသြားတဲ့ သူ ဘာလို႔ သူ႔ကို အဲလို မဟုတ္တာေတြ ကိုေျပာဆိုသြားရတာလဲေပါ့… သူနာျပဳဆရာမလဲ အစ ကေတာ့ ေၾကာင္သြားတယ္…
ေနာက္သူနာျပဳဆရာမ က ေျဖးေျဖးခ်င္းေျပာတယ္… “ေသသြားတဲ့ လူနာက မ်က္မျမင္တစ္ေယာက္ပါ.. သူက ရွင့္ေ၀ဒနာ အတြက္ အားေပးခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔အဲလို ေျပာသြားတာ ေနမွာေပါ့..” တဲ့…
မွတ္ခ်က္။ ။ဒီအေၾကာင္းအရာေလး ကိုဖတ္ပီး ဘယ္လို နားလည္လဲ ..ဘယ္လို အက်ိဳးရွိသြားလဲ ဆိုတာ အႀကံျပဳသြားေစခ်င္တယ္…
အခန္းရဲ႕ အေနအထားကလဲ အရမ္းက်ဥ္းပီး ျပဴတင္းေပါက္ေလး တစ္ေပါက္သာရွိတယ္… တစ္ေယာက္ေသာ လူနာကေတာ့ ျပဴတင္းေဘးက ကုတင္ေလးမွာ ေနရတာေပါ့… ကုတင္ေပၚမွာ ေက်ာခင္းေနရတဲ့တစ္ေယာက္ ကေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္နဲ႔ေ၀းတဲ့ ကုတင္မွာပဲ ေနရတယ္…. တစ္ေန႔လံုး သူတို႔ စကားေတြေျပာၾကတယ္.. သူတို႔ သားသမီးေတြ အေၾကာင္း၊ စီးပြားေရးအေၾကာင္း၊ မိန္းမေတြ အေၾကာင္း… ေရာက္တက္ရာရာေပါ့…. ဒီလိုေျပာရင္း နဲ႔ပဲ သူတို႔ရဲ႕ေန႔ရက္ေတြ ကို ျဖတ္သန္းလာၾကတာ…
ဒီလိုနဲ႔ ေနခင္းဘက္ေတြ ဆို ျပဴတင္းေပါက္ေဘးက လူက ထထိုင္ၿပီးေတာ့ သူေတြ႕သမွ် ျမင္သမွ်ကို ေျပာျပတယ္.. ပက္လက္လွန္ေနတဲ့ လူမမာ ကေတာ့ သူေျပာမွပဲ အျပင္ေလာကၾကီးရဲ႕အေရာင္ေတြ အရိပ္ေတြကို နားနဲ႔ခံစားရင္း အသက္ဆက္ေနေတာ့တယ္…
ျပဴတင္းေပါက္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ သူကေျပာတယ္..”အိုး..အလြန္သာယာတဲ့ ေရကန္ႀကီးပဲဗ်ာ…ပီးေတာ့ ပန္းၿခံေလး တစ္ခုဗ်.. ပန္းၿခံထဲမွာလဲ ပန္းေတြပြင့္ေနတာ အေရာင္စံုပဲ … ေရကန္ထဲမွာလဲ ဘဲေတြ အမ်ားႀကီးပဲဗ်ာ…ကေလးတစ္သိုက္ကေတာ့ ေရကန္ထဲမွာ ေလွေလးေတြ လုပ္ပီး လႊတ္ေနၾကေလရဲ႕… ေဟာ.. ဟိုခ်စ္သူ စံုတြဲကေတာ့ ပန္းၿခံထဲမွာ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနေလရဲ႕ဗ်ာ.. ဟိုးခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ဘုရားေက်ာင္း ႀကီးတစ္ခု ကိုလဲ ျမင္ေနရတယ္ဗ်ာ…” … အဲလို ျပဴတင္းေပါက္က ထိုင္ေနတဲ့ သူက သူျမင္သမွ်ကို သူ႔သူငယ္ခ်င္း အတြက္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာျပတယ္… ကုတင္ေပၚက လူနာကလဲ သူေျပာသမွ်ေတြ ကို စိတ္ကူးေတြ ယဥ္ပီး မ်က္လံုးထဲမွာ ပံုေဖာ္ပီး ၾကည္ႏူးေနရရွာတာေပါ့… ေဟာ ..ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္နား က လူနာက ဘုရားေက်ာင္း မွာ လူေတြလာပီး ၀တ္ျပဳေနတာ ကိုေျပာျပျပန္တယ္… ေနာက္ရက္ေတြ တစ္ေျဖးေျဖးၾကာလာတာနဲ႔ ပက္လက္လွန္ လွဲေနရရွာတဲ့ လူနာ စိတ္ထဲမွာ အေတြးတစ္ခ်ိဳ႕၀င္လာတယ္.. ဘာလဲ ဆိုရင္ “ဟိုလူနာက်ေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္နဲ႔ နီးတဲကုတင္မွာ ေနရတယ္… သူက်ေတာ့ အျပင္ကို ျမင္ရပီး ငါ့က်ေတာ့ မျမင္ရပါ့လားေပါ့”… သူအရမ္း သူ႔ကိုယ္သူ အားငယ္သြားတယ္ … သူကိုယ္သူ အကန္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနပါ့လား လို႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္ ..သူ႔ကိုယ္သူေတာင္ ရွက္မိတယ္.. ဟိုလူနာ ကိုလဲ မနာလို ျဖစ္လာတာေပါ့… ဒါေပမဲ့ သူ႔စိတ္ကို သူထိန္းလိုက္တယ္… ဒါမနာလို ျဖစ္စရာလား.. သူေျပာျပလို႔ ငါသိေနရတာ .. ငါအသက္ဆက္ ရွင္ခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနတာပါ့လားေပါ့…
ဒါေပမဲ့ ရက္ေတြ တစ္ေျဖးေျဖး ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် သူရဲ႕ မနာလို စိတ္က ေပၚလာတယ္ … ႀကီးထြားလာတယ္… သူလဲ အျပင္ကို ၾကည့္ခ်င္ေနမိတယ္.. ေနာက္ေတာ့ သူဟာ စားလည္း ဒီစိတ္.. အိပ္လည္း ဒီစိတ္ႀကီးနဲ႔ အိပ္တယ္… အိပ္မက္ထဲေတာင္ ဒီအေၾကာင္းေတြ ကို အိပ္မက္မက္တယ္… သူအရမ္း အျပင္ကို ေငးၾကည့္ခ်င္တယ္… သူ႔ဘ၀မွာ ျပတင္းေဘးက ကုတင္ေလာက္မက္ေမာစရာ မရိွေတာ့သလိုၾကီးျဖစ္လာတယ္… သူေ၀ဒနာ လဲ သက္သာခါနီးလာပီေလ…
ဒီေန႔ ေန႔လည္ခင္းမွာေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္က လူနာဟာ ေခါင္းအံုးေလး ကိုေက်ာမွီရင္း သူျမင္သမွ်ေတြ ကိုေျပာရွာေနတယ္.. ဒါေပမဲ့ သူအသံဟာ အားနည္းလို႔ သိပ္မၾကားရဘူး .. သူေျပာေနတာေတြေတာ့ လိပ္ျပာေလးေတြ ဒီေန႔ မေတြ႕ရဘူး.. ရာသီဥတု ကသာယာလြန္းတယ္… ေကာင္းကင္မွာ စြန္ေလးေတြ ၀ဲပ်ဲေနတယ္.. သူအသံေတြတိုးလြန္းေနေတာ့ ပက္လက္လွန္လွဲ ေနရတဲ့ လူမမာလဲ သိပ္မၾကားရရွာဘူး….. သူအားေနတာ ျဖစ္မယ္.. ေသပေလ့ေစ.. သူေသမွ သူေျပာေနတာေတြ ငါၾကည့္ရမွာ ဆိုပီး ေတြးလိုက္မိတယ္….. ေနာက္ေတာ့ ဟိုလူနာ သူ႔ဘက္ကိုလွည့္ပီးေျပာတယ္.. “သူငယ္ခ်င္း ႀကိဳးစားၿပီး အားတင္းထားပါ .. ငါတို႔ ဒီေဆးရံုကေန အေကာင္းပတိ ျပန္ဆင္းသြားႏိုင္မွာပါ”တဲ့… ႏူးညံတဲ့ အားေပးစကားပါပဲ..
အဲဒီေန႔ည ပက္လက္လွန္လွဲေနတဲ့ လူနာ ဟာ မ်က္ႏွာက်က္ကို ေမာ့ၾကည့္ ပီး သူ႔ရဲ႕ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ညကို ျဖတ္သန္းေနခ်ိန္မွာပဲ… တစ္ဖက္ကုတင္ကလူဟာ ေခ်ာင္းေတြတအားဆိုးလားေတာ့တယ္… သူ႔အဆုတ္ကအေတာ္ ဒုကၡေပးေနတာမို႔ ေခ်ာင္းဆိုးခ်ိန္မွာ အဆုတ္ထဲကအရည္ေတြဟာ အသက္ရွဴလမ္းေၾကာင္းကို ပိတ္ဆို႔ေနတယ္….တစ္ဖက္ကုတင္က ပက္လက္လွဲေနတဲ့သူဟာ အခန္းေဖာ္ကို အသာေလးၾကည္႔လိုက္တယ္…..ေခ်ာင္းဆိုးရင္း ျပတင္းေဘးက လူမမာဟာ အေရးေပၚေခါင္းေလာင္းဆီကို လက္လွမ္းေနတာလည္းေတြ႔ရတယ္…. ပက္လက္လွဲေနတဲ့သူဟာ မလွဳပ္မယွက္ျငိမ္ေနတယ္…. အမွန္ဆို သူ႔ကုတင္ေဘးက အေရးေပၚေခါင္းေလာင္း ခလုတ္ေလးကို လွမ္းႏွိပ္ေပးလို႔ ရတာကို သူမလုပ္ေပးခဲ့ဘူး….
ငါးမိနစ္ေလာက္ေတာင္မၾကာလိုက္ပါဘူး…. ျပတင္းနားကလူဆီက ဘာအသံမွမၾကားရေတာ့ဘူး… ေနာက္တစ္ရက္မိုးလင္းတဲ့အခါမွာ တာ၀န္က်သူနာျပဳဟာ အသက္ကင္းမဲ့သြားျပီ ျဖစ္တဲ့ အေလာင္းကို အခန္းထဲကေန ထုတ္ဖို႔ စီစဥ္လိုက္တယ္…
ေနာက္ အားလံုးေနသားက်ေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ က်န္တဲ့ လူမမာဟာ သူ႔ ကို ကုတင္ေျပာင္းေပးဖို႔ သူနာျပဳဆရာ မကို ေတာင္းပန္ေျပာဆိုတယ္.. ဆရာမကလဲ ေျပာင္းေပးလိုက္တာေပါ့…. သူဟာ ကုတင္ေပၚကို ေရာက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ သူမွာ ရွိတဲ့အားနဲ႔ ထဖို႔ႀကိဳးစားတယ္.. သူေတြ႕ခ်င္တဲ့ ေလာကႀကီး ကို သူေတြလိုလွၿပီေလ…သူတစ္ေျဖးေျဖး အားျပဳပီး ကိုယ္တစ္ပိုင္းၾကြလိုက္တယ္… ျပဴတင္းေပါက္ကေန အျပင္ဘက္ကို သူအားတက္သေရာ လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္…
“ဟာ”… သူႏႈတ္က ေရရြတ္သံ ထြက္လာတယ္… သူျမင္လိုက္ရတာက သူေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ေရကန္ႀကီးရယ္ ၊ လွပတဲ့ပန္းခင္းေတြရယ္ မဟုတ္ဘူး… ဘာမွ အေရာင္အဆင္းမရွိေတာ့တဲ့ ေဆးရံုနံရံႀကီးတစ္ခုျဖစ္ေနေလရဲ႕..့သူ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ကုတင္ေပၚျပန္လွဲရင္း ဟိုလူဘာေၾကာင့္ အဲ့လိုေတြေျပာသြားတာလဲ ဆိုတာကို တာေတြးေနမိတယ္…. သူစဥ္းစားလို႔မရတဲ့ အဆံုးမွာ သူနာျပဳဆရာမကို သူေမးၾကည့္တယ္ … ဟိုေသသြားတဲ့ သူ ဘာလို႔ သူ႔ကို အဲလို မဟုတ္တာေတြ ကိုေျပာဆိုသြားရတာလဲေပါ့… သူနာျပဳဆရာမလဲ အစ ကေတာ့ ေၾကာင္သြားတယ္…
ေနာက္သူနာျပဳဆရာမ က ေျဖးေျဖးခ်င္းေျပာတယ္… “ေသသြားတဲ့ လူနာက မ်က္မျမင္တစ္ေယာက္ပါ.. သူက ရွင့္ေ၀ဒနာ အတြက္ အားေပးခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔အဲလို ေျပာသြားတာ ေနမွာေပါ့..” တဲ့…
မွတ္ခ်က္။ ။ဒီအေၾကာင္းအရာေလး ကိုဖတ္ပီး ဘယ္လို နားလည္လဲ ..ဘယ္လို အက်ိဳးရွိသြားလဲ ဆိုတာ အႀကံျပဳသြားေစခ်င္တယ္…
Subscribe to:
Posts (Atom)
